شعر زیبایی است . حیفم آمد نخوانید!
آفتاب آينهء ماست، اگر بگذارند
صبح پشت در فرداست، اگر بگذارند
خشكسالي به سر آمد، نفس تازه خوش است
وقت نوشيدن درياست، اگر بگذارند
همزباني گره از مشكل ما نگشايد
همدلي حل معماست، اگر بگذارند
تا به كي داغ سكوت لب مردم باقي است؟
فصل جوشيدن غوغاست، اگر بگذارند
خستهام خسته، از اوضاع ملالآور شهر
فرصت دامن صحراست اگر بگذارند
بي تكلف به شما شعر سرودم، مردم
حرف ما حرف دل ماست اگر بگذارند
ميكشم ديده به خاك قدم همتشان
اهل قدرت، قدم راست اگر بگذارند
گرچه تنگ است فضا، خون قلم در جوش است
ما نگفتيم، هويداست اگر بگذارند
عشق آزادهء من! باز نما پنجره را
ديدن روي تو زيباست اگر بگذارند
بعد از آن غربت تلخي كه تحمل كرديم
جادة گمشده پيداست اگر بگذارند
چهره بگشاي تو اي شاهد آزادي و عشق!
ديده مشتاق تماشاست، اگر بگذارند
زادهء شهر سيه موي و جلالي هستيم
عاشقي باب دل ماست اگر بگذارند
از: محمد آصف رحمانی شاعر افغان
اسب حيوان نجيبي است اگر بگذارند / چون بشر کیس عجيبي است اگر بگذارند
سم بکوبد به زمین توی چراگاه جمال / گاهش از عشق نصیبی است اگر بگذارند
گیرم از یونجه ی تر معده ی خود پر سازد / در دلش حسرت سیبی است اگر بگذارند
چه کم از این پسران رپ و ریپی دارد / طالب زینت و زیبی است اگر بگذارند
چه بسا اسب که اسباب سواری را باخت / طعمه‌ی ساده فریبی است اگر بگذارند
اسب عاشق شد و فرمود :”نجابت کشک است / بوسه هم حس غریبی است اگر بگذارند
زین و دل داده ی آن یال پریشانم و دل- / گیرِ افسار حبیبی است اگر بگذارند
نعل در آتش دل می نهم از یورتمه اش / در دلم طرفه لهیبی است اگر بگذارند…”
نر اگر بود که صد در صد او مشتاق است / مادیان نیز صدی- بیست اگر بگذارند!
“بوالفضول” آمده و هیبت طنزش مخفی است / طنز پرداز مهیبی است اگر بگذارند !
ابوالفضول الشعرا :شعر
چشم مخصوص تماشاست اگربگذارند/ خنده پنجره زیباست اگربگذارند
من ز اظهار نظرهای دلم فهمیدم/ عشق صاحب فتواست اگربگذارند
سندعقل مشاعی است همه می دانند /عشق اما فقط از ماست اگربگذارند
دل دریایی من این همه بیهوده مگرد /خانه دوست همین جاست اگربگذارند
روستازاده ام سبزتر از برگ درخت/ دل من وسعت صحراست اگربگذارند
غضب آلوده نگاهم نکنید /دل من پیش شماهاست اگربگذارند
عشق با عقل چه زیباست اگر بگذارند
مثل یک قله فریباست اگر بگذارند
عشق بی همرهی عقل خطا خواهد رفت
جمعشان حل معماست اگر بگذارند
هر که در مرتبه خویش حقوقی دارد
درسی از مکتب مولاست اگر بگذارند
از دورنگی نبرد بهره بجز ناهمرنگ
درد این وصله ی بیجا ست اگر بگذارند
شد برادر به دو صد حیله و نیرنگ مگر….
سخن از خوردن و یغماست اگر بگذارند
نیشتر می زند و خوش به سکوتم خواند
روز و شب ناله و غوغاست اگر بگذارند
دارم امید به گوشش برسد فریادم
ورنه این معرکه برپاست اگر بگذارند
سالها پیش این غزل را در صفحه شعر اطلاعات هفتگی خواندم.از جناب اکرامی فر، که آن روزها شاعر جوانی بود، نام آشنا میان طرفداران “غزل جمهوری”. با احترام،این غزل زیبای دهه هفتادی چندتا اشتباه کوچک تایپی داشت، که اصلاح می شود:
چشم مخصوص تماشاست اگر بگذارند
و تماشای تو زیباست اگر بگذارند
من از اظهار نظرهای دلم فهمیدم
عشق هم صاحب فتواست اگر بگذارند
دل دریایی من این همه بیهوده مگرد (جاهای دیگر،” دل درنایی” هم نوشته شده)
خانه دوست همین جاست اگر بگذارند
سند عقل مشاع است؛ همه می دانند
عشق اما فقط از ماست اگر بگذارند
روستا زاده ام و سبزتر از برگ درخت
دل من وسعت صحراست اگر بگذارند
غضب آلوده نگاهم مکنید ای مردم
دل من مال شماهاست اگر بگذارند
این، نسخه اصلی غزلی ست از جناب محمود اکرامی، که طی این سالها توسط غزلسرایان بسیاری تضمین، یا با این ردیف بازسرایی شده
گر درختی از خزان بی برگ شد
یا کرخت از سورت سرمای سخت
هست امیدی که ابر فرودین
برگ ها رویاندش از فر بخت
بر درخت زنده بی برگی چه غم
وای بر احوال برگ بی درخت…
“محمد رضا شفیعی کدکنی”
حال ما بهتر از آنهاست اگر بگذارند
از همین فاصله پیداست اگر بگذارند
دل من در طلب توست اگر بگذارند
چشم هم درهوس خال لب توست اگربگذارند
جاده ی فاصله ها لحظه ساعات شلوغ
شب خلوت همه شب منتظر توست اگر بگذارند
مسافر۹۹/۸/۱۰
دل من در طلب توست اگر بگذارند
چشم هم درهوس خال لب توست اگربگذارند
جاده ی فاصله ها لحظه ساعات شلوغ
شب خلوت همه شب منتظر توست اگر بگذارند
مسافر۹۹/۸/۱۰