ایران و مصر از کشورهایی هستند که به لحاظ سابقه تمدنی و ظرفیتهای گوناگون وضعیت ویژه ای دارند .شاید در بین کشورهای اسلامی از نادر کشورهایی است که هم شان و اندازه کشورمان است.شیخ نشینهای حاشیه خلیج فارس  در مقایسه با مصر محلی از اعراب ندارند. براستی در این کشورها هنوز” ملت ” در مفهوم نوینش شکل نگرفته است. دیدیم که چگونه یک صبح تا ظهر در اثر حمله صدام  از امیر نشین کویت نه شیخی برجای ماند و نه ارتشی و نه مقاومتی. با تمام این احوال به علل سیاسی از بعد از انقلاب هیچ گاه رابطه خوبی بین ایران و مصر بر قرار نبوده است. و رسانه های دولتی دو کشور نیز اغلب تصویر درستی از طرف مقابل ارائه نداده اند. در حالیکه این دو کشور به لحاظ فرهنگی . تمدنی به هم بسیار نزدیکند. زمانی امام خمینی فرموده بودند که ملت مصر شیعه هستند ولی خودشان نمی دانند. باید آنجا باشی ببینی که در مسچد راس الحسین و بیبیه زینب چه می کنند تا مفهوم آن سخن بیشتر برایتان روشن شود. ظاهرا این وضعیت فرهنگی در مصر  دستاورد حکومت فاطمیون  است که تا به امروز تاثیرش پابرجاست.در جلسه روسای کتابخانه های ملی در دوربان  آقای دکتر کامل شعبان رئیس کتابخانه ملی مصر را ملاقات کردم . ایشان خوشبختانه فرد علاقمند و متخصصی و دنیا دیده ای است . مدت ۱۰ سال در ریاض مشغول تدریس بوده است. اکنون نیز علاوه بر ریاست کتابخانه در دانشگاه قاهره هم تدریس هم می کند. او گزارشی از بازسازی کتابخانه ملی مصر داد . کتابخانه ای که بنایش متعلق به دوره عثمانی بود. در این اواخراصلا وضعیت مطلوبی را نداشت. او از سوزان مبارک همسر رئیس جمهور مصر تشکر زیادی کرد. ظاهرا او این باز سازی را را تسریع کرده است. سوزان مبارک تشکیلات دیگری را نیز شبیه کانون پرورش فکری در مصر پدید آورده است.