نقل است که در کابل بعد از طالبان ، در نزدیکی یک مسجد،رستورانی افتتاح شد. در این رستوران تا دیر وقت به رقص و آواز و مشروبخواری مشغول بودند. مومنان و پیش نماز مسجد در همه مراسم و مجالس دست به دعا برداشته و نابودی رستوران و گرداننده آن را از درگاه خداوند خواستار می شدند. چند ماهی از شروع به کار رستوران نگذشته بود که نیمه شبی آسمان تار و پر ابر شد. رعد و برق شدیدی در گرفت و چند ثانیه بعد ، صاعقه از رستوران ، فقط توده خاکستر بر جای نهاده بود.

از فردای آن شب همه مومنان شاد شده و سجده شکر برجای آوردند و معتقد شدند که اگر خواسته ای از سویدای دل طلب شود خیلی سریع اجابت می شود. این شادی دیری نپایید. صاحب رستوران به محکمه شکایت برد که پیشنماز و مومنان عامل نابودی رستوران او بوده اند و باید خسارت بپردازند.البته آنان نپذیرفتند و از پرداخت خسارت استنکاف کردند. قاضی از طرفین خواست ادلۀ خود را بیان کنند. پس از استماع سخنان طرفین قاضی گلویی صاف کرد و گفت:

وضع غریبی پیش آمده است. یک سوی دعوا، مومنانی هستند که به دعا و اجابت آن باور ندارند و در سوی دیگر می فروشی است که برعکس به دعا و اجابت آن باور دارد!

و این حکایت بدان سبب آوردم که بگویم : این وضع غریب در جامعه ما و به ویژه در حوزه کار ما خیلی هم کمیاب  نیست! چندی پیش شاهد صحنه عجیبی بودم. مسئول غیر متخصصی اصرار داشت که پروژۀ مورد بحث را که ماهیتی کتابدارانه دارد باید فقط به متخصصان کتابداری سپرد. از سوی دیگر فرزانۀ! کتابداری ، مخالفت شدید داشت و فرد غیر متخصص و البته آشنایی را توصیه می کرد. یعنی ما با پدیده نوینی مواجهیم .غیر متخصصانی که به تخصص ایمان دارند و متخصصانی که عملا تخصص را باور ندارند. از شر کدام دسته باید به خدا پناه برد؟