اخیرا فیلم تلخ اما واقعگرایانۀ ” هیس ! دختران فریاد نمی زنند ” را دیدم . به دنبال آن در سایت بی بی سی هم مطلبی با عنوان ” هیس پسرها هم فریاد نمی زنند ” منتشر شد .
چهل سال است که با دانش آموزان پسر از سن راهنمایی تا دبیرستان در تماس هستم . متاسفانه طی این مدت بارها از وجود چنین معضلی در بین دانش آموزان مطلع شده ام . در آن موارد نبود مراقبت لازم از سوی والدین ، طرحی مثل طرح کاد و… زمینه ساز این مشکل بودند . در مواردی حتی فرد مزاحم از نزدیکان دانش آموز بود.به عنوان نمونه موردی را نقل می کنم :
در سالهایی از دهه 60 معاون دبیرسان بودم . در یکی از آن روزها در دفتر دبیرستان منتظری نشسته بودم . دبیر ادبیات دانش آموزی را از کلاس اخراج کرد . علت اخراج را هم به من تحویل داد! یک تکه کاغذ که در آن یک عبارت بسیار ناپسند در آن نقش بسته بود. دانش آموز اخراج شده فردی به غایت مودب و خجالتی بود . بعید می دانستم که او چنین عبارتی را به کار برد .گرم و صمیمانه از او پرسیدم که این عبارت را از چه کسی یاد گرفته ای؟ آن روزها دانش آموزان با من صمیمی تر از بقیه کارکنان مدرسه بودند. با اصرار من به سختی به سخن آمد و گفت از دایی ام. و پیگیری سوال از من که چرا دایی تو باید چنین سخنانی را به تو بیاموزد ! معلوم شد که دایی او جوانی است که 7 سال از او بزرگتر است و 3 سال است که در اثر اهمال و مراقبت نکردن خانواده به طور مکرر به او تجاوز کرده است . او هم از ترس جرئت بیان مشکلش را نداشته است .
دردناک تر این بود که حتی من هم به عنوان معاون مدرسه جرئت بیان این مشکل را به مدیر یا امور تربیتی نداشتم زیرا نگران بودم مشکل برای این دانش آموز پیچیده تر شود و کارش به دادگاه و … بکشد . به پدر هم نمی توانستم بیان کنم زیرا ممکن بود کیان خانواده به خطر بیفتد . خوشبختانه با مطرح کردن مشکل با مادر و ارجاع به مشاوری کاردان تا حدی به خیر انجامید گرچه آسیب آن سراسر عمر همراه قربانی خواهد ماند. بیش از ده مورد از این قبیل را در خاطر دارم !