ظاهرا ناف ما ایرانی ها را به دوری از شادی و لذتمندی بریده اند . از کودکی در مدرسه و خانواده یادمان می دهند که همه چیز را از روی “وظیفه مندی” انجام دهیم . واژگانی هم که در آن حوزه بکار می رود موید همین معناست : تکلیف (به رنج افتادن) ، امتحان (در محنت افتادن)و…حتی معنای خود وظیفه هم مکلف به اجرای کاری بودن است . زیبایی شعر زیبای مولانا :
بشنو از نی چون حکایت می کند وزجداییها شکایت می کند
کمتر برای دانش آموز فهم می شود. او صرفا برای موفقیت در امتحان در بند تجزیه و تحلیل متن آن است و در کالبد شکافی سطحی آن تبحر می یابد .
همین فرهنگ سطحی نگری و وظیفه مندی در محیط کار هم تداوم می یابد . کمتر کسی در محیط کاری از روی لذتمندی کار می کند. لذتمندی هم که در کار نباشد ، نمی توان شاهد خلاقیت و پویایی بود. اگر بتوان همان لذتی را که در تفریح می بریم از انجام کار هم ببریم نوع نگاه و حاصل کارمان بسیار متفاوت خواهد بود. تویینبی خیلی زیبا همین بیان را دارد ” بزرگ ترین دستاورد این است که مرز میان کار و تفریح را محو کنید”.
بحث در مورد اینکه چه نهاد یا کسانی باید این مرز را محو کنند گفتگوی ویژه ای را طلب می کند .

https://www.facebook.com/fariborz.khosravi.7374