در روزگار پیشین نظام بردگی و برده داری چنان متداول بود که حتی فیلسوف فرزانه ای چون سقراط آن را چنان مسلم می دانست که صرفا توصیه می کرد که با بردگان خوش رفتاری شود. بعدها مصلحان، پیامبران و آزادگان با این اندیشه به مبارزه پرداختند . علی ,ع می فرماید “بنده دیگری نباش که خدا ترا آزاد آفریده است”. در آموزه های دینی سجده جز بر خدا شرک محسوب شده و انسانها را از آن بر حذر داشته اند. در دنیای مدرن نیز ظاهرا از نظام برده داری و فرعونی خبری نیست. اما به نظر می رسد که در سلسله مراتب سازمانی برای حفظ پست و قدرت ،حسب مرتبهایشان! افراد به سجده و چاپلوسی مشغولند. غافل از آن که این کار هر سه سوی! این معامله نامبارک را مغبون می کند. متملق و چاپلوس شرف و انسانیت خود را می فروشد واز شون انسانی ساقط می شود. طرف مقابل هم آهسته آهسته به مقام منیع فرعونیت صعود کرده و با تصمیم های ناصواب ضمن وارد کردن خسارت بسیار زمینه های سقوط خود را فراهم می آورد.به قول حضرت مولانا:
هر که را مردم سجودی می کنند
هرکه را مردم سجودی می کنند زهر در جان او می آکنند
زهر اندر جان او می آکنند
و
او چو بیند خلق را سرمست خویش
از تکبر می‌رود از دست خویش
او نداند که هزاران را چو او
دیو افکندست اندر آب جو
طرف سوم هم که جامعه است از رشد و فلاح باز می می ماند و متضرر اصلی است .
من خود بارها با چشم هايم ديده ام و با همين گوش هايم شنيده ام كه چه راحت پشت سر هم بد گفته اند در مجالس كتابداري و ناگه كه فرد غايب در جمع حضور به هم رسانيده است، دهان ها به از گل بهتر وا نشده است. اين افول اخلاقي، در تمام ساحت هاي زندگي امروز ما ايراني ها، رخنه كرده است. كتابخانه و انجمن هاي كتابداري و هيات تحريريه هاي مجلات وزين و ناموزون كتابداري هم به استعداد، شاخه اي از اين خارستان بهره گرفته است.
حال اگر اين بي اخلاقي در محيط كتابخانه رشد يابد، آيا باز هم مي توان مدعاي اين را داشت كه كتابخانه پرچمدار رسالت گسترش اخلاق و دانش سالم، در جامعه است؟
فقير ماندن ما در عرصه ي بروز توانمندي هاي كتابدارها، از اين چاپلوسي ها و عدم نقدهاي درست و درمان، بد ضربه خورده است. كسي بايد از جايي شروع كند. چند صد سالي ست كه حضور يكي دو استاد تمام وقت در دانشگاه ما، كه خالي از بار دانشي روز هستند، ضربه ي جبران ناپذيري به تربيت دانشجو زده است. اما لابي هاي قوي و التفات آقايان بالاسري، چنان دامان اين حضرات را گرفته است كه، حالاحالاها جاي خوش كرده اند بر مصدر سلطنت نافرجام معلمي. اين داستان بايد جايي توسط يكي دو دلسوز، براي هميشه به كابوس كتابداري پايان دهد.
در زندگي ام سعي كردم كه نكات مثبت ديگران را ببينم
سعي كردم براي منافع مادي حرفي از دهانم خارج نشود
سعي كردم تملق كسي را بگويم كه به نظر شخصي ام شايسته اش نباشد
سعي كردم ريا نكنم اگر فردي خصوصيات اخلاقي اش با من متفاوت است جلويش مجيز نگويم و پشتش …
سعي كردم با صداقت با اطرافيانم برخورد نمايم و درون و بيرونم يكي باشد
سعي كردم حق و حقيقت را ولو اگر به ضررم نيز باشد بگويم
نمي دانم چه قدر موفق بوده ام ولي هميشه از خدا مي خواهم شرك خفي را از من دور كند چون هيچ نيازي به غير از رضايت خدا ندارم
يك نقطه در جمله ذيل اشتباه كرده ام
“سعی کردم تملق کسی را بگویم که به نظر شخصی ام شایسته اش نباشد ” فكر كنم فعل انتهاي جمله بايد باشد باشد نه نباشد
آنقدر سريع كامنت مي گذارم . و بعد ويرايش آن را فراموش مي كنم و گاه انقدر در بحث فرو مي روم كه اصلا همان زمان نمي توانم اشكالاتم را بفهمم .
مي ترسم اگر در باب ويرايش بيافتم وسواس درونم به گفتارم قفل بزند . قفلي هميشه براي نوشتن مطالب مفيد دارم .
مرا مي بخشيد خوانندگان صبور نوشته هاي من
جامعه بیمار اینطور است دیگر.مردمان مبتلا به هزار گند و کثافت و پلشتی اما مانده در تعارفات اخلاقیاتی بی مایه و ریشه
و پیشینه همین است دیگر،ریا که امد مدح و ثنای بی دلیل هم می اید، اینها که امدند انوقت باید اخلاق را گذاشت درکوزه
و از ابش چشید!!!!البته خیلی وقت است که اخلاقی نمانده ، برای همین تند تند شعار اخلاقیات میدهیم و گوش فلک پر
کرده ایم. شما نگاه کن جوامع اخلاقی اصلا شعار نمیدهند! شعار یعنی حرف مفت! شعار یعنی دوری از شعور! حالا چه این
اشعار اخلاقی باشند چه نباشند! اتفاقا شعارهای اخلاقی گند و کثافتش بیشتر است.اخلاق شعار نمیخواهد . حقیقتا
نوبر هستیم ما ملت ،هم در رسم مسلمانی هم در زندگی انسانی! هم در پز اخلاقی هم در کسوت ریا . خوب همه چیز را
به همه چیز مالانده ایم و از ته دل میخندیم!!! خووووب!
بگذریم
همه امان هم کم و بیش مبتلاییم.
هر فعل و عملی که بازتاب آن اخلاقی نباشد در همه اذهان و حتی مذاهب عملی مذموم و ناپسند است؛ معنای چاپلوسی و تملق در بین همه ملت ها تعریف و درک مشابه و یکسان دارد. به برخی از این تمثیل ها را با هم بخوانیم :
سخنان بزرگان درباره‌ی چاپلوسی
انسان ممكن است در برابر یك فضیلت، چاپلوس و متملق باشد.((نیچه))
برای كسی كه در تصور زندگی می‌كند، راستی، بدبو است. آن كه تشنه‌ی چاپلوسی است، حیرت می‌آشامد و راستی، قی می كند. [=برمی گرداند].((ویكتور هوگو))
وجدان مانند آینه است كه نه چاپلوسی می كند و نه تحقیر می نماید.((جورج واشنگتن))
اگر مهربان باشید ممكن است مردم شما را متهم به چاپلوسی كنند، با وجود این مهربان باشید.((مادر ترزا))
مرد چاپلوس یك دشمن مخفی است.((مثل مجارستانی))
فرد چاپلوس، یا نادانی است كه به فكر تحقیر من است و یا شیادی است كه می خواهد فریبم دهد.((مثل چینی))
كسی كه برای شما چاپلوسی می كند، یا سرتان كلاه گذاشته و یا می خواهد كلاه بگذارد.((مثل رومانی))
رگ خواب ایرانی، چاپلوسی است.((مثل ایرانی))
فرد چاپلوس هم گوینده را فاسد می كند و هم شنونده را.((دیل كارنگی))
آنهایی كه در زبان بازی مهارت به خرج می دهند، بیشتر، نیت پلید را در قلب خود می پرورانند.((فرانسوا ولتر))
كسی كه می تواند چاپلوسی كند، تهمت زدن هم برایش بسیار آسان است.((ناپلئون بناپارت))
در وجود هر یك از ما خائنی بنام خودخواهی وجود دارد كه فقط در برابر تملق و چاپلوسی نرم می شود.((پل والری))
چاپلوسی، هم گوینده و هم شنونده را تباه می كند.((دیل كارنگی))
من از هیچ مكتبی پیروی نمی كنم، از هیچ استادی چاپلوسی نمی كنم… دیوانه ای هستم كه قایقم را خود هدایت می كنم.((گوته))
احسان كننده خود را تملق می گوید.((بودا))
چاپلوسها تنها، همانند دوست هستند، همانطوری كه گرگ ها به سگ ها شباهت دارند.((مارك تواین))
چاپلوسی خوراك ابلهان است.((ویلیام شكسپیر))
دوستی با اشخاصی كه درستكار، وفادار و دانا هستند، سودمند است و دوستی با اشخاصی كه خوش ظاهر و چاپلوس و چرب زبانند، زیان آور است.((كنفوسیس))
سه نوع دوستی است كه در همه جا پر سود و با ارزش است و سه نوع دوستی دیگر هست كه زیان آور و باعث پشیمانی است : دوستی با كسانی كه در دوستی خود پایدار و با وفا هستند و با كسانی كه درستكار و راستگویند و با آنان كه تجربه بسیار دارند، سودمند است، ولی دوستی و رفاقت با چاپلوسان، ریاكاران و یاوه گویان موجب بدبختی و رسوایی است.((كنفوسیوس))
چرب زبانان اغلب نیتی ناپاك در قلب می پرورانند.((فرانسوا ولتر))
عزیز دانشجو- به دنبال دانش عزیز – جویای دانش
یادگیری دارد از بعد مکان خارج می شود و در روزمره گی شاید از یک انسان آنچنان بیاموزی که از اساتید نتوانی آنچنان که باید استفاده نمود
اگر در اطراف ات صفت های بدی می بینی چشم هایت را باز کن ببین این صفت در تو نیست و اگر نیافتی سعی کن برای هیچ کار مادی به التماس هیچ انسانی نیفتی . چون خداوند پشتیمان همه انسانهای صادق است که همیشه فقط او را می پرستند و به او توکل می کنند.
کسی که زبانش به چاپلوسی می چرخد دیگر درونش ایمان به خدا نداردچون فرد روبرویش را به شکل خدای دنیایی می داند که کارهایش فکر می کند با او حل می شود