همیشه عده ای چنین می پندارند که می توان با حربه هایی مثل صدور مجوز ، ممیزی و فیلترینگ از شیوع و نفوذ ابزار خبر و اطلاع رسانی ممانعت کرد؟ به راستی اینان تا چه حد موفق بوده اند؟ اصولا می شود در حوزه فرهنگ ، سرهنگی کردو سرفراز بیرون آمد؟ سند زیر بسیار درس آموز است زیرا تاریخ میزان موفقیت آن را محک زده است .
تاریخ این سند و وقایع 10 ماه بعد از آن بسیار جالب است.
در يك همايش يكي از سخنرانان حرفهاي جالبي مي زد مي گفت : “ما هميشه از علم و تكنولوژي عقب تر هستيم و وقتي با يك پديده فناوري روبرو مي شويم به جاي آنكه درست از آن وسيله استفاده كنيم در مقابل آن مقاومت مي كنيم ”
مثال دستگاه ويديو را زد گفت زماني ويديو ممنوع بود چون ما كاربرد آن را بلد نبوديم وقتي ياد گرفتيم از ويديو به عنوان ابزار آموزشي استفاده كنيم بعد آزاد شد و… و هيچ خطري نداشت ”
يا نوار كاست هم مي تواند جنبه آموزشي داشته باشد
حال ماهواره و شبكه هاي اجتماعي مانند فيس بوك و… و اينترنت و در سالهاي آينده فناوري هاي جديد را هم چون ما كاربرد درستش را بلد نيستيم به عنوان ابزار مزاحم مطرح مي شود در صورتيكه از كاربردهاي مفيد آن بايد استفاده كنيم و راههاي استفاده صحيح اش را بايد به مردم بياموزيم .
با بستن راههاي ارتباطي هيچ تاثيري در ثابت قدم بودن عقيده پيش نمي آيد
با بحث هاي فرهنگي شايد بتوان تغييري در عقايد افراد به وجود آورد ولي اگر فقط يك سخن مطرح گردد و نظر مخالف حتي اشتباه افراد را نشنويم انوقت آن عقيده دروني بيشتر ريشه مي دواند و طرفداران بيشتري پيدا مي كند
هر چه بازتر بتوان به گفتگو پرداخت و انتقادات را شنيد و پاسخ گفت رفع شبهه بيشتر پديد مي آيد
مثلا شما بيشتر در صف نان و تاكسي حرفهاي اجتماعي را گوش مي دهيد ولي اين بحثها در رسانه هاي جمعي متاسفانه جايي ندارد و براي همين اين حلقه ها هميشه مي ماند و مانند زنجير مي شود.
آزادي و اعتماد دو واژه زيبا و مهم براي تربيت هر شخص است
از مبحثتان باز هم ياد گرفتيم – پايان جلسه كلاس