حتما شما هم مانند من تجربه کرده اید . بعضی ها وجودشان پر از انرژی و افکارشان گل فشان است . بعد از ملاقات با آنان بذر امید در درونمان کاشته می شود و فزونگی انرژی و زیبایی خاصی را در خود احساس می کنیم . بعضی دیگر سیاه چاله اند! یک لحظه ملاقات با آنان ما را از امبد و زیبایی تهی می کند !
به عمری یک نفس با ما چو بنشینند برخیزند.
نهال شوق در خاطر چو برخیزند بنشانند.
حافظ
باز کن پنجره ها را !
باز کن پنجره ها را که نسیم
روز میلاد اقاقی ها را
جشن می گیرد
و بهار
روی هر شاخه کنار هر برگ
شمع روشن کرده است
همه چلچله ها برگشتند
و طراوت را فریاد زدند
کوچه یکپارچه آواز شده است
و درخت گیلاس
هدیه جشن اقاقی ها را
گل به دامن کرده ست
باز کن پنجره ها را ای دوست
هیچ یادت هست
که زمین را عطشی وحشی سوخت
برگ ها پژمردند
تشنگی با جگر خاک چه کرد
هیچ یادت هست
توی تاریکی شب های بلند
سیلی سرما با تاک چه کرد
با سرو سینه گلهای سپید
نیمه شب باد غضبناک چه کرد
هیچ یادت هست
حالیا معجزه باران را باور کن
و سخاوت را در چشم چمنزار ببین
و محبت را در روح نسیم
که در این کوچه تنگ
با همین دست تهی
روز میلاد اقاقی ها را
جشن می گیرد
خاک جان یافته است
تو چرا سنگ شدی
تو چرا اینهمه دلتنگ شدی
باز کن پنجره ها را
و بهاران را
بـــــــــــاور کـــن ….!!!
.
.
.
فریدون مشیری
کلمه نجات
کلمه نجات
می توانستم شاعری باشم
ولگردِ قمارخانه های بوينس آيرس
مَحفِل نشينِ خواب و زن و امضاء وُ
اعتياد.
نوحه سرايِ گذشته های مُرده
گذشته های دور
گذشته های گيج.
اما تا کی… ؟
از امروز گفتن وُ
برای مردم سرودن
دشوار است،
و ما می خواهيم
از امروز و از اندوهِ آدمی بگوييم
و غفلتی عظيم
که آزادی را از شما ربوده است.
می توانستم شاعری باشم
بی درد، پُرافاده، خودپسند،
پرده بردارِ پتيارگانی
که بر ستمديدگانِ ترس خورده
حکومت می کنند.
می دانم!
گلوله را با کلمه می نويسند،
اما وقتی که از کلمات
شَقی ترين گلوله ها را می سازند،
چاره چريکی چون من چيست؟
کلمات
راهگشایِ آگاهیِ آدمی ست
و ما نيز
سرانجام
بر سر ِ معنایِ زندگی متحد خواهيم شد:
کلمه، کلمه نجات!
مردم
ترانه ای از اين دست می طلبند.
پابلو نرودا در دفتر پرسش های جاودانه اش نوشته :
« چرا پس از شب چه گوارا
در بولیوی سحر نمی شود ؟
آیا قلب مقتول اش
پی قاتلان می گردد ؟
آیا انگورهای سیاه صحرا
طعم بدوی اشک را دارند ؟
کار یا بیکاری
به گزارش پول‌نيوز، بيش از 41 درصد شاغلان كشور بيش از 48 ساعت در هفته كار مي‌كنند و اين در حالي است كه راندمان كار در ايران نسبت به ساير كشورها پايين‌تر است.كار مفيد هفتگي در ايران 6 تا هفت ساعت است، در حالي كه اين ميزان در ژاپن 40 تا60 ساعت و در كره‌جنوبي 54 تا 72 ساعت است.همچنين متوسط كار روزانه در بخش دولتي در ايران 1.4 ساعت و در بخش خصوصي 2.6 ساعت است.
نامه ای به کمیته برنامه ریزی وزارت علوم
Mon, Feb 6, 2012 at 6:10 AM
به نام خداوند جان و خرد
سلام به همه همکاران گرانمایه:
چند جلسه است که در کمیته برنامه ریزی علوم کتابداری و اطلاع رسانی افتخار همراهی با شما را داشته ام. شاید بی مناسبت نباشد برداشتم را بدون هیچگونه ممیزی خدمتتان عرضه کنم بدان امید که مفید واقع شود :
روند فغلی کارهای کمیته به ترتیب زیر است:
در مورد عنوان گرایش ، جلسه به توافق می رسد.
تعیین عناوین دروس به یک یا دو نفر از اعضای محترم سپرده می شود.
فرد یا افراد با استفاده از مطالعات و تجارب شخصی و مشورت با اعضای گروه خود و احتمالا بعضی خبرگان عناوینی را پیشنهاد می کنند.
عناوین در جلسات مورد بحث قرار می گیرد و نهایی می شود.
شرح درس های مصوب توسط فرد یا افراد تدوین می شود.
در جلسه مرد بحث قرار گرفته و با تغییراتی به تصویب نهایی می رسد.
شما بزرگواران به خوبی مستحضرید که تدوین هر برنامه درسی حتی در سطوح ابتدایی نیازمند رعایت مراحل مختلف فرایندهایی است که در رشته برنامه ریزی درسی (به عنوان یک تخصص تا سطح دکتری) به آن پرداخته می شود. نازل ترین گامهای آن از این قرار است:
- اشراف و توجه به برنامه های راهبردی و برنامه های عملیاتی بالادستی که در سطح کشور و وزارتخانه متبوع تدوین شده است.
- انجام نیاز سنجی های بازار کار(نیازهای حال و آینده) و استفاده از پژوهش های نشر یافته در این زمینه به صورت نظام مند.
- شناخت دقیق امکانات (نیروی انسانی ، تجهیزات و…) و برنامه ریزی متناسب با امکانات برای حال و آینده
- مستند سازی هر عنوان به موادی از اسناد بالادستی و پایین دستی
- و…
اما به نظر به این مساله به صورت یک فرایند نگاه نشده و به نوعی هیئتی (البته از نوع مدرن!) با این کار برخورد شده است لذا کاستی های ذیل اگر اظهر من الشمس نباشد شاید من القمر باشد!
- به علت اینکه تعیین سرفصل ها مستند نیست و بستگی تام به حافظه و حضور ذهنی افراد دارد گاهی عناوین مصوب که چند جلسه هم روی آن کار شده با یک تذکر دچار قبض و بسط های عجیب می شود.
- به نظر می رسد جایگاه رشته و نیازهایی را که قرار است براورده سازیم در نقشه کلی تحصیلات عالی و تکمیلی برایمان معلوم نیست. این نداشتن آگاهی موجب می شود که گاهی گرایشی تصویب شده و عناوین دروس نیز طی چند جلسه به تصویب رسیده و حتی سرفصل ها هم تدوین شده است . با یک تنبه به جا متوجه می شویم که مثلا 70درصد با گرایش دیگری همپوشانی دارد. نمی گوییم گرایش را کنار بگذاریم بلکه به علت غلبه کمیت ، سریع دروس جدیدی را جایگزین می کنیم.
- در روند جلسات در مورد ضرورت ایجاد گرایش ها و حتی عناوین دروس بیشتر به تمثیل و خاطره رو می آوریم تا استدلال!
- گاهی به راحتی عناوین نوینی را برای درس هایی که سال هاست تدریس می شود به کار می گیریم و بار فرهنگستان هم به دوش می کشیم!
- بعضی ازهمکاران بعضا فرصت نمی کنند طی فاصله دو جلسه نیم نگاهی به برنامه ها و مشق ها بیندازند.
این شیوه کار، محصولی کم نقص و مشکل گشا برای کشور و رشته به ارمغان نخواهد آورد . درست است که تغییراتی را ایجاد می شود ، اما این تغییرات روشمند نیست و حتی ممکن است بعضا مشکل زا هم بشود.
طی این جلسات متوجه شده ام اهمیتی که وزارتخانه معظم به برنامه نیمه نمایشی فارابی می دهد و هزینه ای که برای آن پرداخت می کند بسیار بیشتر از همه کمیته های برنامه ریزی است! در روند کارهای فارابی کم مانده که هر فرد را جداگانه باد بزنند اما در این کمیته ها بعضا مثل یهودی سرگردان باید در پی حصاری برای نشستن بود!
همکاران گرامی :
می دانیم شرکت در این جلسات برای دوستان منفعت مادی در پی نداشته حتی برای آن هم هزینه می کنند.
می دانیم اغلب شرکت کنندگان در این جلسات آردشان را بیخته اند و الکشان را آویخته اند. لذا منفعت اداری برایشان متصور نیست و حتی برای نا آویخته هاهم این کار تاثیری زیادی در شعاع سوراخهای الکشان و یا میزان آرد موجود در آن ندارد.
پس این جمع با احساس تعهد و رسالتی حرفه ای برای ایجاد زمینه لازم برای تعالی و رشد جوانان این مرز و بوم مظلوم گرد هم می آیند و تلاش می کنند. اما در این تلاش صادقانه هم اگر کارشناسانه عمل نکنیم ، حاصل افتخار آمیزی در پی نخواهد داشت. و وجود این کمبودها توجیه محکمه پسندی برای جامعه فردای کتابداری نخواهد بود. آیا زمان آن نرسیده است که در این زمینه طرحی نو درانداخته شود؟
عزت همگی مستدام
فریبرز خسروی
نفرین نفت
درامد نفت دولتها را به خصم دمکراسی تبدیل می کند و به جای خادم بودن آنان را تبدیل به کارفرمای مردم می کند !
هنوز همیشه هرگز!
هنوز همیشه هرگز
هزار سال به سوی تو آمدم
افسوس
هنوز دوری دور از من ای امید محال
هنوز دوری آه از همیشه دورتری
همیشه اما در من کسی نوید دهد
که می
رسم به تو
شاید هزارسال دگر
صدای قلب ترا
پشت آن حصار بلند
همیشه می شنوم
همیشه سوی تو می آیم
همیشه در راهم
همیشه می خواهم
همیشه با توام ای جان
همیشه با من باش
همیشه اما
هرگز مباش چشم به راه
همیشه پای بسی آرزو رسیده
به سنگ
همیشه خون کسی ریخته است بر درگاه
فریدون مشیری
دو خاطره از مصدق
1) شیخ باقر نهاوندی (از وعاظ قدیمی و معروف دهه ی سی و چهل تهران( نقل می کرد که قبل از نخست وزیری و بعدها در ایام محرم در منزل دکتر مصدق برنامه روضه خوانی داشتند. ایشان می گفت: “مجلس روضه بود و من می رفتم و روضه می خواندم. در دوران نخست وزیری دکتر مصدق طبق معمول رفتم و باز هم مشغول ذکر مصیبت شدم. خانم مرحوم دکتر آمد و با ناراحتی به من گفت: آقای نهاوندی بس است دیگر ادامه ندهید! گفتم خانم مگر چه شده؟ گفت آقا حالش بهم خورده. گفتم: من نمی دانستم که آقای دکتر هم در اینجاست در واقع او هنگام ذکر مصیبت در اتاق دیگری تنها نشسته و به روضه گوش می داده است. مرحوم آقا شیخ باقر ادامه داد که من رفتم نزد ایشان و علت بهم خوردن حالش را سؤال کردم. دکتر گفت: داشتم به این فکر می کردم که اگر به همراه این جمعیت که پشتیبان نهضت است در کربلا در خدمت حسین بن علی (درود خدا بر او باد) بودیم چگونه می شد، که یاد مصیبت های آن بزرگان مقداری حالم را متأثر و دگرگون کرد.” منبع: منوچهر کدیور، اصلاح طلبان ناکام، تهران، انتشارات کویر، ۱۳۸۰، صفحه ی ۳۳۲ (2) در جلسه ی هفدهم دادگاه بدوی اش، در تاریخ شنبه ۷ آذر ۱۳۳۲ “قبل از اینکه به جواب تیمسار محترم مبادرت کنم باید عرض کنم: اشهد ان لا اله الا الله، اشهد ان محمدا رسول الله. [در این موقع دکتر مصدق از جای خود بلند شد] این شهادتین است که تمام مذاهب اسلام باید بگویند، یعنی حنفی و شافعی و حنبلی و مالکی. این چهار مذهب تسنن و همچنین هر کس که مسلمان است این شهادتین را باید بگوید. یک شهادت هم مال مذهب شیعه است: اشهد ان علیا ولی الله. من در این دادگاه اقرار می کنم که مسلمان و شیعه اثنی عشری هستم. مسلک من مسلک حضرت سید الشهدا است. یعنی آنجایی که حق در کار باشد، با هر قوه ای مخالفت می کنم؛ از همه چیزم می گذرم. نه زن دارم، نه پسر دارم، نه دختر دارم؛ هیچ چیز ندارم مگر وطنم را در جلو چشمم دارم. [در این موقع دکتر مصدق به گریه افتاد] رسول اکرم فرموده است: «قُم فَاستَقِم» ــ بایست و مقاومت کن. البته نفرموده است: «بدون مطالعه مقاومت کن. وقتی دیدی موضوعی بحق است بایست و مقاومت کن.” حالا من پیروی از مولای خودم را که در یک عمر کرده می کنم؛ و تا نفس دارم، دنبال عقیده صحیح خود هستم.» منبع: کتاب مصدّق در محکمه نظامی اثر جلیل بزرگمهر تهران انتشارات نیلوفر ۱۳۶۹ صفحه ۴۱۳
بی حسی
این روزها خبرگزاریهای داخلی و خارجی ویدئوی نوجوانی را پخش کردند که با تپانچه ای همرزم خود را به جرم جاسوسی اعدام می کند. این نوجوان که فرانسوی است و او را ابوبکرالفرنسی نام نهاده اند به داعش پیوسته است . این نوجوان ده دوازده ساله چنان عمل می کند و از کرده خود ابراز شادمانی می کند که گویا دارد آتاری بازی می کند!
احتمالا هم شما هم مثل من حتی توان رویت ذبح حیوانات را نیز ندارید تا چه رسد به اینکه بتوانید انسانی را به دیار دیگر رهسپار کنید. چه می شود که یک انسان به این درجه از سفاکیت می رسد که به راحتی و حتی با شعف دست به چنین جنایاتی می زند . روانشناسان اجتماعی معتقدند که تکرار یک عمل غیر اخلاقی و مغایر با شئون انسانی چه در دنیای مجازی و چه در واقعیت آهسته آهسته از زشتی و قبح آن می کاهد و مغز را دچار بی حسی و بی تفاوتی می کند . این نوجوان هم که احتمالا به قول نیل پستمن در دوران کودکیش شاهد هزاران ساعت فیلم وسریال و بازیهای آتاری بوده است . بعد از پیوشتن به داعش هم شاهد سربریدن و زنده سوزاندن صدها نفر بوده ، دچار چنان بی حسی شده که حتی آهسته آهسته این بی حسی خلسه ای خوش را نیز به دنیال داشته است .
کل جامعه هم همین رفتار را دارد . در مقابل تخلفات اجتماعی ابتدا بسیار حساس است . اما به تدریج دچار بی حسی می شود و حتی عکس العملی هم از خود نشان نمی دهد . جریان محاکمه آقای کرباسچی شهردار تهران را بیاد دارید . هر شب مانند یک سریال پرطرفدار همگان را مقابل تلویزیونها گرد می آورد و خیابانها خلوت می شد . بسیاری از اقلام تخلفات اعلام شده در حد بیست ، سی میلیون توان بود که در بسیاری از آنها نیز بعدا حکم تبرئه صادر شد . حساسیت آن زمان را مقایسه کنید با وضع چند سال اخیر . در اثر تکرار مکرر اختلاس های کلان جامعه دچار چنان بی حسی و بی تفاوتی است شده است که در مقابل اعلام اختلاس چند میلیون دلاری هم هیچ عکس العملی از خود نشان نمی دهد بلکه به نظر می رسد آن را طبیعی هم می داند.
این مساله در همه انواع رفتار سیاسی ، اجتماعی و فرهنگی نیز می تواند تسری یابد . بیایید سری به آموزش عالی بزنیم : زمانی دانشی مردانی چون مینوی ها ، زرینکوب ها ، فروزانفرها علی اکبر سیاسی ها ، بازرگان ها و… مظهر وثاقت و صداقت و شرافت معلمی بودند . ژرف نگری آنان و گستره دانششان تشنگی را فرو می نشاند و عشق و علاقه شان به انسان و انسانیت و میهن درس شرافت و صداقت بود .
قلم شرافتی ویژه داشت و حرمت آن از واجبات بود . در سرمقاله صور اسرافیل در دوره مشروطیت می خوانیم : ” قلمى را که خدا در قرآن مجید بدان قسم خورده، نمىتوان اسیر سلاسل و اغلال یک ادارهمستبده کرد و مقید به قیود نظارت و ممیزى مستبدین و ظالمین نمود… قلم، که ضامن عدل وآسایش یک کشور است، نباید محبوس چاه زندان بُخت النَصَّرها باشد “
با افول آن ستارگان عرصه دانشوری کم کم حفظ حرمت و شرافت قلم و معلمی رنگ باخت و طی یک دهه اخیر نیز سیطره کمیت بر رفتار دانشگاهیان تیر خلاصی را بر خردورزی زد.
برای امثال مینوی و علی اکبر سیاسی غیر قابل باور بود که زمانی می رسد که در مقابل دانشگاه مادر کشور دکه های فروش پایان نامه و مقاله بازار گرمی داشته ، خود به تجارتی پر سود بدل شده باشد . رهگذران آن راسته هم هیچ ابراز تعجب و انکاری از این بازار نوظهور نداشته باشند . و شیوع این پدیده چنان دامنگیر جامعه علمی کشور شده است که حتی فساد علمی موضوع تحقیق شده و در آن تحقیق قیمت تخلف ها هم به دست می آید :
در مخیلۀ آن بزرگان نمی گنجید که افرادی با درجه استادیاری و دانشیاری در حالی تدریس کنند که از معلمی هیچ نمی دانند و ایکاش اقلا در رشته خود نیز مختصر حرفی برای گفتن داشتند. دانشجویی نقل می کرد که استادشان به جای تدریس مطالب فقط از روی اسلایدها می خواند. روزی رندان کلاس ویدئو پروژکتور را خراب کردند تا عکس العمل او را ببینند. فرموده بودند که “درس امروز خیلی سنگین است . امروز را استراحت کنید و فقط خاطراتتان را بگویید تا آماده شوید برای هفته بعد!
کسی فکر نمی کرد که حرمت استادی چنان شکسته شود که استاد از دانشجو بخواهد که نامش را در مقاله اول بیاورد تا از مزایایش بهره مند شود و دانشجو نیز در پشت سراستاد، قسم جلاله بخورد که آن استاد هیچ نقشی در شکل گیری پایان نامه و مقاله اش نداشته است ! و البته همین دانشجو چنان آداب چاپلوسی و رشوه زبانی را آموخته است که در جلسه دفاع می گوید: اگر این استاد گرامی نبود این پژوهش نمی توانست انجام شود لذا او حق حیات بر من دارد !
در این هنگامه بی حسی و بی تفاوتی ، استفاده از فناوری های نوین اوضاع را آشفته تر می کند . از یک سو استفاده از چسب و قیچی و سهولت دستیابی به اطلاعات در نبود اخلاق پژوهشی زمینه تخلف را آسان تر کرده است و از دیگر سو ، برنامه های قوی مشابه یاب سهولت سنجش میزان امانت داری را تسهیل کرده است . چندی پیش یکی از از همین برنامه ها دو پایان نامه را با میزان بالای ۹۰ درصد تشخیص داده بود که در دو دانشگاه با یک استاد راهنما دفاع شده بود ! به قول یادداشت روزنامه شرق داستان “ورای تقلب و انتحال” است :
“سایت دیلی‌نوس (daily nous) پنجم‌نوامبر مقاله‌ای تحت عنوان «نمونه‌ای از انتحال گسترده (یادداشت میهمان)» منتشر‌کرد که به ماهیت معرفتی و امانتداری در آثار انگلیسی … استاد‌تمام فلسفه دانشگاه تهران، پرداخته است. مقاله بخش‌هایی از رساله‌دکتری … در دانشگاه دارام انگلستان را نقل می‌کند که در سال۱۹۹۶ از آن دفاع شده. این مقاله مدعی است بخش‌هایی که در رساله ایشان ذکر شده، کلمه‌به‌کلمه از کتابی نقل شده که در ۱۹۷۴ منتشر شده است. این در حالی است که در فهرست منابع رساله‌‌ایشان هیچ‌اشاره‌ای به این کتاب نشده. جالب آنکه سامی هاوی (Sami S. Hawi) کتاب «طبیعت‌گرایی اسلامی و عرفان١» را در سال ۱۹۷۴ درباره‌ابن‌طفیل نوشته بود و رساله‌محمود خاتمی درباره ملاصدرا بوده و در این رساله نام صدرا جایگزین نام «ابن‌طفیل» شده است.” یعنی فقط مطلب دیگری را به نام خود نقل نکرده است (انتحال) بلکه در ماهیت آن نیز دست برده است !
بی سبب نیست که استاد شفیعی کدکنی در یادبود استاد زریاب خویی می نویسند :
“در این راسته بازار مدرک‌فروشان با ارزِ شناور. در این سیاهی لشگر انبوه استاد و دانشجو. سیاهی لشگری از خیل دانشجویان و استادان چیزی برابر تمام دانشگاه‌های فرانسه و آلمان و انگلستان و شاید هم چندین کشور پیشرفته دیگر و جهل مرکّب مدیرانی که این سیاهی لشگر را افتخاری از برای زمانه خویش می‌دانند. کفاهُم جَهلُهُم!” …”در عصر «محققانی» که اگر از تألیفات خودشان امتحانشان کنند از عهده قرائت متن «تحقیقات» خویش برنمی‌آیند و دولت، با ساده‌لوحی، به فهرست انبوه استادان و دانشیارانش مباهات می‌کند و چندان بی‌خبر است که این رتبه‌های کاملاً «اداری» را ملاک پیشرفت علم و تحقیق تلقی می‌کند، چه می‌توانم گفت، جز اینکه بگویم: دریغا زریاب و دریغا فرهنگ ایرانی!”
مَخلَص کلام اینکه : تصور نفرمایید بی حسی جمعی فقط در حوزه اختلاش و ارتشاء و خشونتهای خیابانی رخ نموده است . این بی تفاوتی در مقابل سرقت ادبی و انتحال و بی تعهدی در تدریس و پژوهش نیز چهره نازیبای خود را در معرض قرار داده است . و این یعنی گندیدن نمک . در برای عبور از کاستی ها و ناهنجاری ها و فساد ها همواره حوزه تحقیق و علم رهگشا و راهبر بوده است . حال اگر این حوزه هم در چنبره فساد سیاه بیفتد و اکثریت دست اندر کاران نیز در مقابل کاستی ها بی تفاوت شوند به کدامین کوکب هدایت می توان امیدوار بود .
بیایید با حافظ همنوا شویم که:
در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود
از گوشه‌ای برون آی ای کوکب هدایت
از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود
زنهار از این بیابان وین راه بی‌نهایت
ای آفتاب خوبان می‌جوشد اندرونم
یک ساعتم بگنجان در سایه عنایت
این راه را نهایت صورت کجا توان بست
کش صد هزار منزل بیش است در بدایت
هر چند بردی آبم ، روی از درت نتابم
جور از حبیب خوشتر کز مدعی رعایت
عشقت رسد به فریاد ار خود به سان حافظ
قرآن ز بر بخوانی در چارده روایت
مسلما آن کوکب هدایت نیز چیزی جز رو آوری به حقیقت و خردورزی و دانش راستین نخواهد بود. دانشی که در مقابل زر و زور و تزویر سر خم نکند و بتواند کاستی های گفته شده را از خود بزداید .
۷ نظر
- این یادداشت را برای عطف نوشته بودم که در اسفند ۲۷, ۱۳۹۳ در عطف منتشر شد
- http://www2.atfmag.info/1393/12/27/%D8%A8%D9%8A-%D8%AD%D8%B3%D9%8A/
خر صالحان
آن سلطان جمشید نشان را کتابخانه ای بود که از خطوط جمیع مشاهیر کُتّاب، یعنی مجموعه آداب در خطاطی استاد کل، جناب ابن مقله ، رحمه الله- مخترع خطوط هشتگانه که نسخ و نستعلیق شکسته و ثلث و ریحان و رقاع و تعلیق و شکسته،و مرحمت و غفران پناهان، فردوس مکانان استاد یاقوت مستعصمی و آقا ابراهیم و میرزا احمد نیریزی و میرعلی و میرعمادو شاه مسکین و رشید و شفیعا و خواجه اختیار – و امثال اینان ، غفرالله لهم.
قرآن های به خط جلی و خفی ، با ترجمه و بی ترجمه و ادعیه و احادیث و نسخه های بسیار با اعتبار از جمیع علوم و فنون و رسم الحساب های مختلفه و قصص و تواریخ و دیوان شعرا ، همه با کاغذهای ختایی و خان بالق و کشمیری، همه با تذهیباتو نقش و نگاردلپسند ذکر شده ، فراهم آمده ، بیشتر از حساب و شمار. (84-85)
او را (شاه سلطان حسین) توحید خانه ئی بود پر از درویشان پاک سیرت و قلندران نیکو سریرت و صوفیان صافی ضمیر که شب و روز به ذکر اسماءُ الله با افغان و نفیر بوده اند . ( رستم الحکماء رستم التواریخ چاپخانه سپهر ، تهران ، 1352: ص90 )
چون بیست و پنج سال از مدت سلطنت آن فخر السلاطین گذشت ……. زاهدان بی معرفت و خر صالحان بی کیاست به تدریج در مزاج شریفش و طبع لطیفش رسوخ نمودند و وی را از جاده جهانبانی و شاهراه خاقانی بیرون و در طریق مُعَوَّجِ گمراهی وی را داخل ، و به افسانه های باطلِ بی حاصل او را مغرور و مفتون نمودند . …… امور خر صالحی و زاهدی چنان بالا گرفت و امور عقلیه و کارهای موافق حکمت و تدبیر در امور نیست و نابود گردید .
دیباچهء بعضی از مؤلفات جناب علامه العلمائی آخوند ملا محمد باقر شیخ الاسلام شهیر به مجلسی را چون سلطان جمشیدنشان و اتباعش خواندند که آن جنت آرامگاهی به دلائل و براهین آیات قرآنی حکم های صریح نموده که سلسله جلیلهء ملوک صفویه نسلاً بعد نسل بی شک به ظهور جناب قائم آل محمد خواهد رسید ، از این احکام قوی دل شدند و تکیه بر این قول نمودند و سررشته مملکت مداری را از دست رها نمودند … و طرق متعددهء فتنه و سبل معدودهء فساد و ابواب افراط و تفریط در امور و ظلم به صورت عدل بر روی جهانیان گشودند و در میان خلائق هرج و مرجی زیاده از حدِّ تقریر و تحریر روی داد . ( رستم التواریخ ص98 /99 )
زمره خر صالحان ، به افسانه و افسون ، رسوخ در مزاج آن خلاصهء ایجادِ عصرِ خود نمودند و او را از شاهراه قانونِ حکیمانهء جهانداری بیرون کردند و به کریوهء گمراهی که مخالف عقل و حکمت و مصلحت است او را داخل نمودند . …… اصفهان بلکه همه ایران مانند طویله و اصطبل بی مهتر شد ، خلایق به شیرینی در هم افتادند و هر کس به پهلوانی و شب روی که می توانست از …. و مال هر کس محظوظ و متلذذ بشود کوتاهی نمیکرد . ….. ( همان کتاب ص102/103 )
خدا خیرتان بده که به این مساله مهم توجه کرده اید . متاسفانه مقدار تخلف به حدی است که دانشجویان صاحب صلاحیت مجبور به سکوت هستند . در گروه کتابداری ما همه بر علیه هم مشغول حرف زدن هستند و بر علیه هم حرف می زنند
درود بر شما
این نگرانی وجود داره که تا چند وقت دیگه در مقابل این آفت انتحال و سرقت ادبی و بی تعهدی در پژوهش چنان بی حسی ای بوجود بیاد که واکنش نسبت به آن امری عجیب و غریب باشه.
بله بی حسی فراگیر شده است در خیلی از حوزه ها.غمناک و سوزناک و پر اسیب انجاست که این بی حسی ملی در حوزه علمی هم شیوع پیدا کرده یعنی دیگر مهم نیست تقلب و کپی کاری دیگر مهم نیست سواد و کیفیت. این حوزه علم که خراب شود یعنی کار خیلی جاها خراب تر است. امیدوارم بتوان در آینده بیشتر در ایم مورد نوشت و حرف زد. از اینکه وقت میگذارید و مینویسید و تحلیل و تفسیر خودتان را به ما در میان میگذارید متشکرم. هم نسلان و هم ترازان شما بیشتر منتظر می مانند تا بروند سراغشان و مثلا مصاحبه ای صورت بگیرد اما
شما منتظر نمی مانید و مینویسید و رنج نوشتن را تحمل میکنید. امیدوارم جویبار تحریر و تحلیل شما هموراه برقرار بماند.
“میلان کوندرا” در جایی از “جاودانگی” از گم شدن دنیای آدمها می نویسد: “وقتی می گویم دنیا، مقصودم قسمتی از هستی است که به ندای ما پاسخ می دهد (حتی اگر شده با پژواکی که به زحمت شنیده می شود) و ندایش را می شنونیم”. از نظر او گاهی دنیا برای آدمها گنگ می شود و دیگر دنیای آنها نیست. آنها درون خویشتن و درون رنج هایشان محبوس می شوند و رنج دیگران هم نمی تواند آنها را از انزوایشان جدا کند. کسی که خود را خارج از دنیا می داند، به رنج های دنیا حساس نیست زیرا رنج دیگران در جهانی صورت می گیرد که وی آن را از دست داده است.دنیایی که دیگر مال او نیست. اگر کره مریخ گوی عظیمی از رنج شود که هر سنگش از درد فریاد بکشد، همدردی ما را برنمی انگیزد، زیرا مریخ به دنیا ما تعلق ندارد.
به نظر می رسد در مواردی که مطرح کرده اید، آن حس تعلق کمرنگ شده است و بخشی از آن به دلیل ضعیف شدن پژواک پاسخ هاست. پایان نامه های تقلبی دیگر به دنیای ما تعلق ندارند، چون پاسخی در قبال اعتراض به آنها شنیده نمی شود. ما در دنیای کوچک و گلخانه ای خودمان که خالی از آدم هایی است که به هم تعلقی ندارند، تنها زمانی به درد می آییم که مثل شخصیت داستان کوندرا حیوان خانگی مان رااز دست داده باشیم. چون او تنها کسی است صدایمان را می شنید.
تا کی از خویش به درآییم و خویشتن خویش بیابیم.
جالب بود