حضرت عباسی اگر تا دیروز ازش می پرسیدی آی پد چیه با کمال شهامت می گفت پدیه که رو چشم می ذارن تا اونو استریل کنه !چون از بچگی ماشین باز بوده هنوز فکر می کنه بهترین تولید شرکت “اپل” اتومبیل اُپل کورساست.

اما از هفته پیش که مرحوم استیو جابز به آن دیار رحلت فرموده اند ، بق کرده و عین لوطیی که عنترش  مرده باشه، گوشه اتاق کز کرده و به هیچ میوه ای لب نمی زنه. خدا نکنه که چشمش به یک سیب گاز زده بیفته.  چنان نعره ای سر می ده و به حال رعشه می افته که همه فکر می کنن تا چند دقیقه دیگر ریق رحمت رو سر می کشه. مادر بزرگش با ناله میگه: نه نه جون این جابر – ر را هم با تشدید ادا می کند– جوون مرگ همکلاس بچم بوده  مرده حالا نوم به این روز افتاده! خواهرش دم گوشم میگه : هول نشو مغازه دو نبش زده برای گرفتن پول از بابام برای یه سفر خارجی که دچار افسردگی نشه و رخت عزا رو دراره!

راس البقره یگیر فی الشجرتین!!

اینکه در “” آزادترین کشور دنیا”” زندگی  می کنم مرا دچار شعف  زایدالوصفی کرده بود. اما از شما چه پنهان که نوع آدمی قدر نمی داند و نعمت ها فراموشش  می شود. برای من هم چنین نسیانی دست داده بود که باید خدا ببخشد. اما باید شاکر بود که گاهی وقایع و حوادثی رخ می دهد و یاداوری هایی می شودکه انسان را به خود می آورد و متنبه می سازد.

 از چند روز پیش که فهمیده ام که در دوره ” پاکترین دولت تاریخ کشور” زیست می کنم دوباره حالت انبساط و بهجتی عظیم دست داده است  که گاهی مرا از خود بیخود می کند. و به خوابی الهام بخش فرو می برد.

دیشب به خواب شیرینی رفته بودم . مرحومان لنین و ماکیاول و گوبلز مشغول بحث بودند و گاهی هم برهان قاطعی را به رخ هم می کشیدند! اصل دعوا این بود که تئوری کدامیک در دنیای امروز کاربرد  بیشتری دارد ؟ مثال می آوردند . همدیگر را تهدید می کردند . از شما چه پنهان دچار وحشت شده بودم . نمی دانم چه شد که از زبانم درامد که “احوط جمع است”! لنین به سویم هجوم آورد که یعنی جمع متناقضین  شده است ؟. فی الفور دست و پایم را جمع و عرض کردم از انسان طراز نوین هرچه بگویی بر می آید نظرات شما سه عزیز می تواند در قالب آنتی تزی نوین تجلی عملی یابد. فریاد گوبلز مرا از خواب پراند. تا طلوع به فکر  بودم که این فریاد از شادی بود یا اعتراض.

به کلاردشت رفته بودم. هوایی بهشتی داشت و سکوتی آرامش بخش. نمی دانم چرا هر وقت از تهران پرآشوب فاصله می گیرم و خود را در دل طبیعت  می یابم این شعر شفیعی کدکنی را در خود جاری  می بینم:

من و شعر و جوبار

رفتیم و رفتیم

به آنجا رسیدیم آنجا که دیگر

نه جا پای کس بود و نه آشنا بود.

درختان به آیین دیگر

و مرغان به آیین دیگر

صدایی که می‌آمد از دور

صدای خدا بود

رها بود

به هنگام پرواز

از روی باغی به باغی

کسی زیر بال پرستو

پروانه‌ها را

نمی‌کرد تفتیش

شقایق

ز طوفان نمی‌گشت خاموش

چراغش همیشه پر از روشنا بود

نمی‌دانم آنجا کجا بود

نمی‌دانم آنجا کجا بود