مطلب زیر را در  مقصد اقصای عزیزالدین نسفی عارف قرن هفتم هجری دیدم . حیفم آمد شما هم نبینید: یکی را مال و یکی را جاه و یکی را نماز بیشتر و یکی را روزه بسیار  بت باشد! و یکی خواهد همیشه بر سجاده نشیند، سچاده او را بت باشد! و یکی خواهد که همیشه پیش کسی بر نخیزد، آن نا برخاستن بت باشد… هیچ کس بت خود نشناسد، و هیچ کس نداند که وی بت پرست است، همه کس خود را فارغ و آزاد گمان برند و موحد و بت شکن شناسند! به راستی بت هر یک از ما کتابداران نیزشاید  حکایتی گفتنی داشته باشد .نظر شما  چیست؟

این روزها حسب عادت یا وظیفه با استفاده از ابزار نوین که کاربردش هم چندان مشکل نیست در ابعاد چند ده میلیونی مشغول تبریک به هم هستیم. تبریک سالگرد بزرگمردی که ما ایرانیان به او ارادتی ویژه داریم و اقلا ما کتابداران به لمس و استلام نهج البلاغه اش نائل شده ایم. اما این تبریک ها و مناسبت ها وقتی مبارک خواهند بود که موجب شوند راه و سیره آنان مورد دقت و تدبر قرار گیرد وگرنه هیاهوی این شادباش ها خود حجابی نوین بر حقیقت خواهد شد. و شاید ذکر چند نمونه عظمت روحی آن خدا مرد را بر ما بیشتر بنمایاند و نیاز جامعه را به توجه عملی به سیره او نمایان تر کند.

ما سال روز ولادت مردی را بیکدیگر تبریک می گوییم که وقتی قاضی برای احترام او را  به جای علی  با کنیه ابوالحسن مخاطب قرار داد و مدعی را با نام؛بر قاضی شورید که چرا عدالت را رعایت نکردی !

او برای حفظ جامعه اسلامی ربع قرن – به قول دکتر شریعتی— پرومته وار صبر و سکوت پیشه می کند. او این سکوت را در حالی بر خود روا می داشت که معتقد بود:

من بیش از یکبار و در موقعیتهای گوناگون از رسول خدا شنیدم که می فرمود: هیچ امتی روی پاکیزگی نمی بیند مگر آنکه در آن امت ،ضعیف بتواند حق خود را از قوی بدون لکنت زبان بگیرد.

در مواضع مختلف می فرمود که بر روی ستایشگران خاک بپاشید .وقتی در شهر انبار عده ای بدنبال اسب او می دویدند ایستادند و به دوندگان فرمودند بـرگـرديـد، زيرا همراهى پياده با سواره مايه ذلّت و خوارى پيادگان و غرور و تباهى سواره خواهد شد.

به راستی اگر ما همین چند سخن و عمل را فرا راه خود قرار دهیم زندگیمان در حوزه فردی و اجتماعی دگرگون نخواهد شد؟

نوشته شده در  سه شنبه بیست و پنجم تیر 1387ساعت 21:35  توسط فریبرز خسروی  گفتگو

  نمی دانم چرا با شنیدن اخبار رسانه ها در باره جعل مدرک و سایر قضایا نا خودآگاه یاد گلستان سعدی در سیرت پادشاهان افتادم: شیادی گیسوان بافت که من علویم و با قافله حجاز به شهری در آمد که از حج می آیم و قصیده ای پیش ملک برد که من گفته ام. نعمت بسیارش فرمود واکرام کرد . یکی از ندیمان پادشاه که از سفر دریا آمده بود ، گفت : من او را عید اضحی در بصره بدیدم ، معلوم شد که حاجی نیست. دیگری گفتا: من او را می شناسم پدرش نصرانی بود. بدانستند که شریف نیست. شعرش را به دیوان انوری دریافتند. ملک بفرمود تا بزنندش ونفی کنند تا چندین دروغ درهم چرا گفت…   + نوشته شده در  دوشنبه بیست و یکم مرداد 1387ساعت 3:45  توسط فریبرز خسروی

 شمس تبریزی خواندن را بر بوم ذهن خویش چنین ترسیم کرده است: ورقى باز كن، يك روى تو و روى ديگر يار، آن روى كه سوى تو بود خواندى، روى سوى يار ببايد خواند.

کلام نغز
امشب به مناسبت شب بیست و یکم ماه رمضان نهج البلاغه را ورق می زدم. به این کلام نغز برخوردم که در هر فصل از زندگی معنای نوینی برایم داشته است. حیفم امد که این سخن ارزشمند را شما هم نبینید.

الناس ثلاثه:فعالم رباني و متعلم علي سبيل نجاه و همج رعاع اتباع كلَّ ناعق يميلون مع كل ريح، لَم يستضيئوا بنور العلم و لم يلجاؤا الي رُكن وثيق

علی ع انسانها را در سه گروه تقسیم می کند. بلاشک هر یک از ما باید در یک گروه قرار گیریم:

دانشمندان خدایی دانشجویان راه رهایی و پشه‏هاي سرگردان و درهم غلتان كه به پيروي هر بانگي و با وزش هر بادي به سَمتي متمايل مي‏گردند، كساني كه از فروغ علم بي‏بهره‏اند و به پايگاه مستحكم و استواري پناه نياورده‏اند.

شاید اطلاق “عالم ربانی” در حصر معصومان و نادر افرادی باشد که کمیابند و در این دوران نایاب.ما انسانهای معمولی دو راه بیشتر نداریم: یا دانشجوی راه نجات باشیم یعنی با کسب آگاهی و علم راه رهایی و نجات را بیابیم و یا همچون مگسان سرگردان هر روز بادی متمایلمان کند و یا صدایی مجذوبمان گرداند.به راستی ما خود را در کدام گروه قرار می دهیم؟